Όχι ότι σκεφτόταν λιγότερο από τους άλλους, αλλά παιδευόταν περισσότερο για να σκεφτεί. Έτσι τον είχαν παρεξηγήσει, όπως φάνηκε στο τέλος, και το Αργύρης έγινε Αργόστροφος.
Συνήθως όταν ολοκλήρωνε τη σκέψη στο μυαλό του και έκανε να μιλήσει, η κουβέντα στη παρέα του καφενείου είχε αλλάξει θέμα και αυτό που έλεγε, καθώς ακουγόταν λίγο παράταιρο, συνοδευόταν για μερικές στιγμές από αμήχανη σιωπή που την ακολουθούσαν τρανταχτά γέλια.
Σπάνια, όταν κόπαζαν τα χαχανητά και αναλογίζονταν τα λεγόμενά του καταλάβαιναν ότι είχε δίκιο αλλά ακόμα και τότε μερικοί σχολίαζαν ειρωνικά «ρε μπας κι είσαι σοφός; ρε συ μήπως αντί για αργόστροφο να σε λέμε φιλόσοφο;»
Μία από αυτές τις φορές, ήταν τότε που δυο αδέλφια τσακώνονταν για τα κληρονομικά στο καφενείο, μπροστά σε όλη την παρέα που είχε αναλάβει τον ρόλο του δικαστή. Ο Αργύρης άκουγε χωρίς να μιλάει τα επιχειρήματα και τις διεκδικήσεις των δύο πλευρών.
Η συζήτηση τέλειωσε περασμένα μεσάνυχτα χωρίς να βγει άκρη, με έναν τρομερό καυγά. Βγήκαν μαχαίρια. Χρειάστηκαν από τρείς για να συγκρατήσουν τους δύο υποψήφιους αδελφοκτόνους. Ο Αργύρης ταράχτηκε. Δεν εκλεισε μάτι το βράδυ καθώς το μυαλό του έβαζε σε τάξη όσα άκουσε και όσα ήξερε, μιας και ήταν παιδικός φίλος και με τους δύο αδελφούς.
Την άλλη μέρα το πρωί, Κυριακή ήταν, ο Αργύρης πήγε στο καφενείο μετά την εκκλησία και είπε την λύση που είχε σκεφτεί .Όλοι συμφώνησαν πως ήταν η πιο δίκαιη και κοίταξαν τον Αργύρη με θαυμασμό και για τον τρόπο που μίλησε και για την σοφία της λύσης.
Ήταν μπροστά και το ένα από τα δύο αδέλφια που συμφώνησε κι αυτό. Όταν τελείωσε, ο Αργύρης του είπε. «Δε μπορούσες να τα είχες πει αυτά χθές το βράδυ; Θα συμφωνούσε κι αδελφός μου». Μετά παραδόθηκε στην χωροφυλακή.
Από μικρός ήταν έτσι. Όταν έπαιζαν κρυφτό δεν προλάβαινε σχεδόν ποτέ να κρυφτεί. Μέχρι να σκεφτεί και να αποφασίσει, ό άλλος που τα «φύλαγε», είχε μετρήσει μέχρι το δέκα και… φτου. Όταν έπαιζε μαζί τους κι η Κατίνα ήταν πιο καλά. Με το που άρχιζε να λέει ο «φύλακας»: «Θα μετρήσω ως το δέκα και όποιον βρω….» τον άρπαζε από το χέρι και τον τραβούσε στην κρυψώνα της. Στο τέλος τον έκρυψε στην αγκαλιά της που πήρε φωτιά, καθώς όσο αργός ήταν στη σκέψη τόσο αργός ήταν κι ανάμεσα στα σκέλια της.
Οι καπνοί της γυμνής του φωτιάς υψώθηκαν γρήγορα, δεν κράταγε βλέπεις κι η Κατίνα απ’ τη χαρά της το στόμα της κλειστό, και ο Αργύρης δεν άργησε να γίνει περιζήτητος κρυφός εραστής για ελεύθερες και παντρεμένες.
Η Κατίνα που στο μεταξύ είχε παντρευτεί τον γιο του παπά, συνέχιζε να παίζει «κρυφτό» χωρίς να ξέρει ότι εκτός από την δική της υπήρχαν κι άλλες κρυψώνες στο χωριό. Έτσι όταν τον βρήκε σε άλλη κρυψώνα με την γυναίκα του καφετζή, φώναξε «φτου…» , χωρίς ξελεφτερία.
Την άλλη μέρα είπε τα καθέκαστα στην αδελφή της, που ήταν «καφετζού» και δούλευε περιστασιακά στο καφενείο διαβάζοντας το φλιτζάνι , χωρίς να γνωρίζει ότι κι αυτή έπαιζε που και που «κρυφτό» με τον Αργύρη αλλά και με τον καφετζή, και η οποία τα είχε δει όλα στα φλιτζάνια των «θυμάτων».
Εκείνοι δεν αντέδρασαν αμέσως αλλά του την φύλαγαν. Εφάρμοσαν αργά ένα καλά μελετημένο σχέδιο που σκέφτηκαν όλοι μαζί. Ενώ μέχρι τότε ο Αργύρης ήταν αποκλεισμένος από τα τραπέζια με την πράσινη φθαρμένη τσόχα, μιας και η αργοπορία του πολλαπλασιαζόταν όταν κράταγε τράπουλα, τον δέχτηκαν ξανά στο «παιχνίδι» επιστρατεύοντας όλη την υπομονή που απαιτεί μια μεγάλη εκδίκηση. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος να χάσει όλες τις οικονομίες, το κτήμα με το αμπέλι, το άλλο με τα λιόδεντρα και τέλος το σπίτι.
Αυτή ήταν η μοναδική στιγμή που ο Αργύρης αντέδρασε ακαριαία. Όταν με το άνοιγμα του τελευταίου φύλλου –μόνο με άσσο σπαθί έχανε και βγήκε- άκουσε τον κερδισμένο να λέει : «Παει το αμπέλι, πάει και το σπίτι. Στον άσσο έμεινες. Να δω που θα πηδάς τις γυναίκες μας τώρα», το μόνο που πρόλαβε να σκεφτεί ήταν η γριά μάνα του που θα έμενε στον δρόμο. Πετάχτηκε πάνω και με την καρέκλα διάλυσε το κεφάλι του κερδισμένου.
[…] November 14th, 2007 · No Comments Ο Αργόστροφος […]
Μια φορά στη ζωή του δεν επεξεργάστηκε αυτό που του είπαν και το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. ίσως τελικά δεν ήταν αργόστροφος , αλλά σε όλοι του τη ζωή προσπαθούσε να μην είναι αυτό που φοβόταν περισσότερο. Ο εαυτός του.
Καλημέρα
Υ.Γ. Αν και σε έναν συγγραφέα δεν μπορείς να παραγγείλεις, μήπως θα μπορούσατε η επόμενη ιστορία να έχει χαπυ εντ; Ο ήρωας να λυτρωθεί και όλοι να πάθουν αυτό που τους αξίζει; Θα μου πεις πότε γίνεται αυτό στη ζωή; Δε βαριέσαι ας το κάνουμε στα παραμύθια, αφού δε γίνεται στη ζωή.
ένα μικρό ανθολόγιο μικρών ιστοριών αυτής της άλλης εποχής που ασκεί μια ιδιότυπη έλξη πάνω σου. αυτ΄σου προτείνω…
@taradela
Εντάξει. Το επομενο θα έχει τίτλο «χάπυ έντ»
@markosthegnostic
Μάρκο δε ευχαριστώ πάρα πολύ κατ’ αρχή που συνεχίζεις να αφιερώνεις χρόνο σε αυτά τα κείμενα-istoρίες.
Θα ήθελα και γω κάποια στιγμή να ¨δέσουν» όλες αυτές οι ιστορίες. Κάτι έχω στο μυαλό μου αλλά περιμένω να δω τι σχήμα θα του δώσει ο χρόνος.
πολύ ωραίο τέλος, νομίζω. αλλά και το «φώναξε «φτου…» , χωρίς ξελεφτερία.» μπράβο.
Άρχισα να το διαβλαζω και μου άρεσε…και ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά ο αργύρης γαμούσε την ματίνα κατίνα κάτι τέτοιο στην κρυψώνα…ΕΛΕΟΣ άνθρωπέ μου…
Παρ’όλο που οι αγριότητες με ταράζουν, τη βρίσκω πολύ φιλοσοφημένη την ιστορία, σηκώνει πολλή ανάλυση, κάτι στο οποίο οι γυναίκες έχουμε αδυναμία!
Συμφωνώ με την taradela κι επαυξάνω.
Εμένα μου άρεσε πολύ ΚΑΙ το τέλος.
Πολύ καλό κι απροσδόκητο.
@το βυτίο
Σ’ ευχαριστώ.
@ionios
Εχω διαπιστώσει πως δεν τα πας καλά με το sex και τις ανατροπές Γιώργο. Κοσμοκαλόγερο σε βλέπω 🙂
@betty
Και ο Αργύρης το ανέλυε πολύ. Ισως αυτή η θηλυκή πλευρά του γοήτευε τις γυναίκες.
@renton
Χαίρομαι που σου άρεσε (ΚΑΙ η ανατροπή)
padrazo η ιστορία σου είναι πολύ καλή, ολοκληρωμένη. Η ανατροπή του τέλους διαισθάνομαι ότι μπορεί να «διαβαστεί» με πολλούς τρόπους. Όχι δεν θα μιλήσω για αυτούς.
Αλλά θέλω να ρωτήσω: Η ιστορία ήταν ήδη ολοκληρωμένη στο μυαλό σου πριν την γράψεις? ή πήρε την μορφή της λέξη με τη λέξη.
Και, σε παίδεψε το τέλος της? ή βγήκε αυθόρμητα?
Και τέλος, η έμπνευση ήρθε από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή απλά ξεπήδησε από τη φαντασία σου?
Αυτά…..
@Mrs Smith
Πολλες ιστορίες όπως κι αυτή ξεκινούν με μια φράση που άκουσα, διάβασα ή θυμήθηκα. Αυτή με έναν τρόπο, παράδοξο ίσως, ταυτίζεται με κάποιον χαρακτήρα που άλλες φορές τον ανασύρει η μνήμη ή τον κατασκευάζει η φαντασία. Μερικές φορές φτιάχνεται και αυτός και οι υπόλοιποι και με τους δύο μηχανισμούς. Οι ίδιοι επίσης είναι που «ανακαλύπτουν» ή απορρίπτουν τις ανατροπές. Όλο αυτό είναι διασκεδαστικό ακόμα και εν είναι επίπονο ίσως γιατί είναι επίμονο. Το διασκεδαστικό έγκειται στο γεγονός ότι οι χαρακτήρες μιας ιστορίας αποκτούν ένα είδος αυτονομίας (το είχα διαβάσει και το διαπίστωσα). Έτσι ενώ τους καθοδηγείς νομίζεις ότι τους παρακολουθείς ενλω στην πραγματικότητα καθοδηγείς και παρακολουθείς το μυαλό σου. Δοκίμασέ το. Είναι σίγουρα διασκεδαστικό να αναλύεις και να εκθέτεις τα πράγματα που σε απασχολούν ή με κάποιο τρόπο σε «βασανίζουν» «φτιάχνοντας» ιστορίες. 🙂
Mια χαρα τον βρίσκω τον Αργύρη!
Οπου χρειαζόταν δρούσε αστραπιαία!
με το sex καλά τα πάω. Με αυτό που δεν τα πάω καλά είναι να μιλάω για αυτό λη νατο αναφέρω…Είναι προσωπικη στιγμή που δεν μαρεσει να τη μοιράζομαι… Πάντως να ξέρεις ότι στα 28 μου έχω κάνω ήδη πολλά ώστε να μην του δίνω το πρωτεύοντα ρόλο..Απλά δεν με οδηγεί το κάτω κεφάλι αλλά το οδηγώ εγώ…
Ντρέπομαι να σου λέω πόσο μ’αρέσουν αυτά που γράφεις και ο τρόπος σου μη θεωρηθώ κόλακας στο τέλος. Αλλά καλύτερα κόλακας από το να καταπιώ ένα τόσο μεγάλο μπράβο. Υπέροχος!!
@Aqua
Μια χαρά και μια τρομάρα 🙂
@ionios
καλα, δεν σε πειράζω άλλο.
@Niemandsrose
Που είναι εκείη η κόκκινη φατσούλα που κοκκινίζει; Δεν την βρίσκω. Θα βάλω την κίτρινη : 🙂